Sprookjes zijn - net als alle andere soorten volksverhalen - in principe internationaal vertelgoed: ze trekken zich van politieke of taalgrenzen niets aan. Dit betekent dat de meeste sprookjes internationaal zijn. Het komt eigenlijk niet voor dat een sprookje alleen in Nederland bekend is en daarbuiten niet. Kortom, een typisch Nederlands sprookje bestaat niet. Toch is er een volksverhaal dat in elk geval zijn kerngebied in Nederland schijnt te hebben gehad en dat is het sprookje van de Appelvangproef. Het verhaal is tegenwoordig niet zo heel erg bekend meer, maar de crux van het verhaal is dat een toegeworpen appel verraadt of iemand een man of een vrouw is. Mannen vangen een appel door de knieën naar elkaar toe de brengen, vrouwen door de benen te spreiden (als ze een lange rok aan hebben). Door deze proef wordt een als vrouw verklede rover ontmaskerd.

Hoewel typische Nederlandse sprookjes niet bestaan, blijkt uit een sprookjesenquete van het DOC Volksverhaal en de Efteling uit 2008 dat de volgende sprookjes als 'typisch Nederlands' worden gezien door de Nederlanders: